Ukleja (alburnus alburnus) z rodziny (cyprinidae) jest niewielka rybką dorastającą do 15 cm, chociaż zdarzają się okazy 20-kilku cm. Ma duże oczy i górne ustawienie otworu gębowego. Przebywa przeważnie pod powierzchnią wody żerując stadami. Głównym jej pokarmem jest plankton, ale nie pogardzi również małymi owadami zbieranymi z powierzchni wody.
Ta ostatnia cecha pozwala muszkarzom na doskonalenie swoich umiejętności łowienia na suchą muchę. Brania uklei są bardzo szybkie i potrzeba dobrego refleksu, żeby ja zaciąć. Dodatkowym utrudnieniem są jej delikatne wargi, ulegające rozdarciu przy zbyt silnym zacięciu. Ćwicząc prawidłowe zacięcie nie powinniśmy wyrywać uklei z wody, tylko tak naprężać sznur, żeby rybka po zacięciu nie wyskakiwała nad powierzchnię. Przyda nam się to przy łowieniu pstrągów i lipieni, bo nie będziemy zrywali much w ich pyskach.
Do łowienia uklei nadają się wszystkie suche muszki wykonane na haczykach 18 i mniejszych. Muszki nie powinny mieć ogonka, bo mały pyszczek uklei nie poradzi sobie, a nasza muszka przy ataku będzie podrzucana do góry i zacięcia będą puste. Dużo trudniej jest złowić ukleje na mokrą muszkę i nimfę. Nimfa oczywiście nie może być obciążona. Tutaj czas naszej reakcji powinien być jeszcze krótszy. Musimy zacinać na każde najmniejsze drgnięcie przyponu, błysk rybki, lub zawirowanie wody w okolicy naszej muszki. Łowieniem uklei możemy wypełnić czas, oczekując na wieczorne żerowanie jazi i boleni.
Nie do pogardzenia jest też ukleja przygotowana do spożycia a'la śledzik - w zalewie octowej z cebulką. Taki kęs na raz pod coś mocniejszego.