Brzana (barbus barbus) z rodziny karpiowatych (cyprinidae) posiada walcowate ciało, poziomy otwór gębowy położony w dolnej części pyska otoczony jest 4 ślicznymi wąsikami. Zamieszkuje odcinki rzek poniżej krainy pstrąga i lipienia. Lubi podłoże żwirowe, lub pokryte grubym piaskiem. Jest rybą wszystkożerną. Żeruje w stadach posuwając się pod prąd. Potem spływa w dół i rozpoczyna wędrówkę od nowa. Miejsce swojego pobytu zdradza wyskokami nad wodę z charakterystycznym furkotem.
Rośnie wolno dorastając średnio do 50 cm i 2 kg wagi. Mięso brzany jest zwarte i smaczne, niestety posiadające dużo ości międzymięśniowych. W okresie tarła mięso brzany jest trujące.
Sposób żerowania brzany narzuca nam jedną metodę połowu - dolną nimfę, zarówno spod szczytówki, jak również na długiej lince. Nimfy powinny toczyć się po dnie. Jeżeli znamy miejsce żerowania brzan, to powinniśmy obławiać je długo i dokładnie, czekając aż stado podpłynie. W górach, brzany wieczorem zajmują miejsce żerowania lipieni w rynnach i szypotach. W ciągu dnia przebywają w miejscach głębokich i przeważnie nie żerują.

Do połowu brzany stosujemy pstrągowy mocny sprzęt. Kij o długości 2.70 do 3 m AFTM 6-7, kołowrotka z pływającą linką dwustronnie zbieżną DT - F. Przypon solidny, przynajmniej o grubości 0,20 mm. Branie brzany przypomina tępy zaczep, który po chwili rusza, a wtedy będziemy mieli trudny sprawdzian dla sprzętu i naszych umiejętności.
Nimfy powinny naśladować larwy chruścików w kolorach zielonym, beżowym, oraz wszystkich odcieniach brązu. Powinny być wykonane na grubych mocnych haczykach, bo z brzaną żartów nie ma.

Wymiar ochronny brzany do 40 cm.
Okres ochronny na Wiśle i Odrze od 1 stycznia do 31 maja.
Na pozostałych rzekach od 1 stycznia do 30 czerwca
Dzienny limit łącznie z (amurem, boleniem, karpiem, sandaczem, szczupakiem, lipieniem i pstrągiem potokowym) 3 szt.